De laatste dag van onze USA vakantie, Pismo Beach

Zo weer bijgekomen om de laatste dag van onze vakantie ook nog in de blog te zetten. Eerst even wat er aan vooraf ging.
In Monterey hebben we contact gezocht met Jan Doets om de laatste overnachting in Pismo Beach te verplaatsen naar LA omdat we anders in de nacht naar LA moesten rijden en dan zagen we niet zitten. Mail gestuurt in San Fransisco maar natuurlijk was het toen zondag. Dus opgebleven tot midden in de nacht om te bellen naar Jan Doets. Daar hebben we Rianne gesproken en het probleem uitgelegd. Die snapte meteen dat om 6 uur op het vliegveld van LA zijn betekend dat je niet slaapt in Pismo Beach en de nacht doorrijd. Dat zou betekenen helemaal dood als we weer in Nederland zouden terug komen. Ze ging er mee aan het werk en wij konden gaan slapen. Ze zou aan het einde van de dag weer terug bellen. Gelukkig is dat voor ons het einde van de nacht dus toch mooi nog even 8 uren slapen :<).

En ze had het geregeld hoor. Perfecte service van Jan Doets, we konden doorrijden naar LA, slecht 360 mijl :<)). En naar in een luchthaven hotel slapen. Dus de terug reis begonnen maar niet zonder naar Pismo Beach te zijn geweest want andere Nederlanders hadden ons verteld dat het daar wel heel mooi was. En dat was het ook.

Sla oogsten in Calefornia

Onderweg kwamen we verschillende Farms tegen die groente en fruit aan het verbouwen en oogsten waren. In Nederland denk je dan een een veld sla van 100 bij 100 en dat vinden we groot. Nu daar was het eerder 2 km breedt en 2 km diep. Kijk zelf maar op de foto.

Langs de Pasific Ocean aan highway 1

Dus toch naar de Pacific Ocean gereden langs Highway 1 die we tot bijna LA hebben kunnen volgen. Toch zo'n 300 mijl. Een schitterende weg met mooie vergezichten alleen het wegdek was aan onderhoud toe. Zo erg dat het zelfs verboden was voor motoren en dat is toch echt zonde want die route zou ik best willen rijden met de motor.
Echt schitterende beplanting aan de ene kant en mooi berglandschap aan de andere kant van de weg.

Pismo Beach

Natuurlijk moesten we nog even in de oceaan staan voor de foto's maar die viel even tegen. Het water was ca 15 graden en de dames wilden niet van harte in het koude water staan. Maart toch het resulaat mag er zijn.  Pismo Beach is een mooi breed zandstrand dat toch zeker 300 meter breed is langs de pier waarop weer druk gevist werd.

Eerst jij Tessa en Sanne duwt haar richting zee

Op het strand lag de waterbeplanting die we ook al in het aquarium van Monterey hadden gezien. Die plant maakt een soort lucht ballonen waardoor het blijft drijven op het water als de plant los komt van de bodem. Daarom spoelt het dus ook massaal aan.

Tessa nu aan de oceaan in het water

Deze foto moest wel worden gemaakt. Hij past in de serie van de foto's uit Turkije en Italie. Dus Tessa trotseert het kouden water en poseert hier voor de foto.

Sanne in de oceaan

Natuurlijk kon Sanne niet achterblivjen maar echt het water in nee dat niet. Te koud he. Maar toch hebben ze zich prima vermaakt aan het mooie strand waar ook beach surfing werd gedaan. Erg leuk om te zien hoe met de toch hoge golven pakt.

Klaas aan de oceaan.

Natuurlijk moest ik er ook aan geloven. Dus met jas aan aan de oceaan gestaan. De jas was wel nodig want waaien deed het ook daar weer erg hard.


Om het dan maar compleet te maken ook Jacqueline op de foto gezet voor we verder reden naar LA.

Jacqueline aan de oceaan.

Omdat het toch nog zo'n 180 mijlen rijden was hebben we naar een rustpauze van 1,5 uur weer Pismo Beach vaarwel gezegd om door te rijden naar LA. Daar had Jan Doets voor ons een hotel geregeld en konden we de auto nog dezelfde dag inleveren. Bij het inleveren bleek dat we exact 2500 mijl hadden gereden met de auto in 2 weken. Voor de rekenaars dit is 4000 km in 16 dagen.

Het rijden in de USA is mij niet tegen gevallen. Even wennen aan de verkeerslichten die aan de overkant staan en aan het systeem bij kruisingen van wie het eerst komt mag het eerst gaan of je nu recht door gaat of afslaat. Veel makkelijker als in Nederland waar je voorrang moet geven aan rechts.

In LA aangekomen werd in na het inleveren van de auto netjes door Hertz terug gebracht naar het hotel. En het hotel heeft ons de volgende dag met een busje naar de luchthaven gebracht zodat we uitgerust aan de reis konden beginnen.

Natuurlijk moesten we ook nog eten. Daarvoor had Tessa een restaurant uitgezocht omdat de naam mooi klonk. Daar binnen gekomen bleekt dat er toch wel erg veel negers rond ons zaten. We waren dus het enige blanke stel daar. Nu vinden wij dat niet erg en de kids ook niet. Maar het laat je even voelen hoe het is voor de buitenlanders hier als zij als enige in het gezelschap anders gekleurt zijn.

Na het eten nog even bij Star Bucks langs voor een bold coffee. Die is ten minste te drinken. De andere coffee die wij in de USA gehad hebben was slap en smaakte naar afwas water.

Rest mij nog de thuisreis. We zijn in 22 uur weer naar huis gereist met Continental Airlines via Housten naar Amsterdam zonder problems in Houston waar we een overstap in een uur moesten afwerken. Gelukkig hoefden we niet door de security en ging de bagage nu rechtstreeks naar Amsterdam. Met de trein weer naar Eindhoven waar vriend Jan ons weer oppikte en naar huis heeft gereden. Weer bedankt Jan!

De bus die ons naar Houston bracht.

Thuis aangekomen en na het knuffelen van de poezen eerst maar eens een paar uur slapen want dat hadden we nog niet gedaan in het vliegtuig. De jetlag hebben we ook nu weer gezien. Gelukkig mogen we nog een paar dagen bijkomen voordat de scholen en het werk weer begint.

Dit is het einde van een geweldige vakantie waar we met veel plezier op terug kunnen kijken. Nu nog even de ruim 1200 foto's uitzoeken voor ons vakantie album. Ik hoop dat jullie ook genoten hebben van de blog. Ik vond het leuk om te doen.

Van San Francisco naar Monterey

Vandaag zijn we aangekomen in Monterey en zijn we bijna aan het einde van onze reis door de USA gekomen. Gisteren hebben we de 49 mijls route gereden door San Francisco, welke we via de Tyre site hebben gedownload. Helemaal probleemloos ging het niet want er waren wat wegen afgesloten. Maar de TomTom wist ons uiteindelijk toch het meeste wel te laten zien. We hebben niet de gehele route gehad maar wel enkele hoogte punten die het bekijken zeker waard zijn geweest.

Voor de Golden Gate bridge

De Golden Gate bridge was 1 van die hoogte punten. Het was zaterdag dus de Amerikanen waren massaal uitgerukt naar het park onder de brug waar men recreeerde in de vorm van spellen spelen, vissen aan de pier en barbeknoei. Een heel leuke sfeer en voor ons Hollanders een prachtig gezicht op leverde.

Natuurlijk even gekeken wat men ving met het vissen. Het merendeel had krabben gevangen die men dezelfde dag nog zou eten. Ik heb een vis gezien van een soort die ik niet thuis kon brengen. Het leek het meest op een groot soort voorn.

Tram anno 2010 in jaren 50 stijl

Opvallende transportmiddelen van deze mooie stad, die we met gemengde gevoelens verlaten hebben, waren toch wel de tram in jaren 50 stijl. Het lijkt of men de zaak hier nooit heeft vervangen. Ook de trollybus reedt hier rond net als in Arnhem aan de bovenleiding. En ik heb diverse hybrid bussen gezien. Het kan dus wel die technology waar ik ook diverse automerken ook mee heb zien rijden. Ook Ford reed met een 4x4 voertuig rond en hybrid technology.

Een ander hoogtepunt uit de route is Twin Peak met een geweldige view over de stand. De toren zelf had een top tot boven het wolkendek. Echt dit punt mag je niet missen in de 49 mijls route die ook met bordjes langs de weg is aangegeven.

Met zijn tweetjes op eenzame hoogte

View vanaf Twin Peaks

Dan de gemengde gevoelens van de stad. We zaten in een hotel waar de grote rijkdom vanaf straalde, echter alles was oud en gammel in onze kamer. Op de Market Street zagen we heel veel zwervers en bedelaars. De kids waren er bang van en wilden ineens weer spontaan hand in hand lopen. Op de weg naar de kabelbaan heb ik er toch zeker 30 geteld. Het meerendeel zwarte mannen maar ook blanke mannen en enkele vrouwen. In de donut store waar we 's morgens ons ontbijt haalden hebben we het ontbijt maar meegenomen. Het publiek dat daar aan zwervers zat nodigde niet uit om daar te eten. Achteraf een heel vervelende bijsmaak aan een toch mooie stad. We kwamen op de route ook langs het stadion van de SF Giants waar wel 2 kilometer rij stond om de wedstrijd van de avond te zien. Heel gedisciplineerd en mooi om te zien. Alles in de kleuren van de Giants.

Tessa en Sanne

Vandaag naar Monterey gereden langs Highway ,1 de kust route, met prachtige vergezichten over de oceaan. Daar zitten we in een mooi hotel en zijn we naar de trekpleister van de stad geweest. Dat is natuurlijk het aquarium. Rond dit hoogte punt was een gezellige buurt opgetrokken die ons zo opviel in vergelijking met SF dat we dit opmerkten naar elkaar en we voelden de gezelligheid van de mensen onderling.

Hier zagen we hele aparte zee dieren van haaien tot deze vis op onderstaand plaatje. Dit is echt 1 van de categorie waar is de vis nu.

Camouflage vis

Vissen uit Finding Nemo

In de aquarium is ooit de film Star Trek Voyage Home ( film IV) opgenomen. Die met de walvissen er in. Ook de vissen van Finding Nemo staan op de foto. Voor de liefhebbers Nemo zelf is ook te vinden op deze foto. Zoek hem even en mail maar waar die zit:<).

Morgen verder naar of Los Angelos of Pismo Beach. Als het de laatste plaats wordt dan moeten we midden in de nacht opstaan want dinsdag 9.00 vliegen we weer voor onze Voyage Home en zit de vakantie er op.

Een vakantie voor ons om nooit te vergeten in een land dat prachtig mooi is met voor onze hoge temperaturen in Death Valley waar we in de winter en herft de natuur nog wel eens willen zien. Met de glamour van Las Vegas. Het natuurschoon van Yosemite park en Grand Canyon en Monolake. Met de prachtige buurt van Hollywood en de indrukwekkende stad die San Fransisco toch wel is. Overigens is het de laatste dagen hier Nederlands zomer weer met 17 a 18 graden en een mager zonnetje. De jassen aan is echt nodig buiten. Gelukkig waren we daar op voorbereid. Ik heb mensen zien lopen in SF waar mij de rillingen over de rug van lopen zou koud gekleed.

Over kleding gesproken, een ieder zal zien dat we hier flink wat kleding hebben gekocht. Dat kan ook makkelijk want een Levis spijkerbroek kost hier maar 40 dollars en in Nederland leg ik daar toch gauw 70 euri voor neer. Heb zelfs een 70-er jaren look aangeschaft met spijkerjas en dito blouse. Echt retro uit de USA. Jullie zullen het wel zien als we weer thuis zijn.

Zo en nu naar bed want het loopt al weer tegen twaalf uur in de nacht hier. Voor jullie is het nu ochtend dus goedemorgen en welterusten voor ons.

Yosemity Park en San Francisco

Zo eindelijk weer internet ter beschikking. Dus tijd om weer wat bij te bloggen. We zijn geeindigd in de vorige blog dat we in Mamoth Lake waren voor de ingang van het park. Maar voordat we het park in zijn gegaan hebben we nog iets bijzonders bezocht namelijk Mono Lake. Hier werden we door een ranger rond geleid.

Ranger bij Mono Lake

Wat er bijzonder is aan Mono Lake is het feit dat het een meer is met zout water zo'n 360 km van de kust af. De rotspartijen zijn ontstaan door Calcium Carbonaten die door de zoet en zout water menging steenvorming hebben. Het was heel licht en poreus materiaal. Aan de rand van het meer allemaar vliegjes waar de indianen de eitjes van eten. De naam Mono Lake komt dan ook van die vliegjes af. We hebben uitgebreid uitleg gehad over de voedsel keten die door deze vliegen in leven gehouden worden. Grappig feit is dat het zout water net als de dode zee er voor zorgt dat er geen vissen in het meer zijn. Maar weer mini-garnalen die weer voedsel zijn voor de vogels. Na een ca 2 uur uitleg, in de brandende zon, weer verder getrokken over de Tioga pas naar het Yosemity Park waar volgens de Nederlanders die we ontmoet hadden ook echte beren te zien waren. Nu die waren zeker zo geschrokken want wij hebben ze niet gezien.

Tessa aan het Mono Lake

Nu de Tioga Pas is een beroemde pas waar je op een hoogte komt van zo'n 10.000 foot. Ik merke het goed dat de lucht minder zuurstof bevatte aan het uithoudingsvermogen.

Aan de weg grote meren waar we natuurlijk ook even gestopt zijn. Tessa moest even op een lagere steen zitten maar durfde niet zo goed terug de steile helling op dus maar even de helpende hand toegestoken.

Bij de Tioga Pas

Nu het park was heel mooi maar ook warm dus moesten we ook verkoeling zoeken in het water. De dames hebben lekker in een berg rivier gestaan. Het water was lekker fris en niet zo koud als de berg riviertjes in Oosterrijk.

Tessa en Sanne in het verkoelende water

Natuurlijk wilden we ook de Yosemity Falls zien. Maar aangekomen in Yosemite, waar we een oude oorlog held ontmoeten, die ons vertelde dat de Falls droog stonden. Dat was een terleurstelling natuurlijk. Maar we hebben wel de beroemde berg El Capitain gezien.

De overnachting na ons bezoek was in een doortrek hotel in El Portal. Een gat met nog geen 150 mensen waar 1 winkel en het hotel de plaatselijke economie overeind hield. Wel heerlijk geslapen op eindelijk een breed genoeg bed.

El Capitain

Want bedden hier zijn allemaal twijfelaars van 140 cm of minder en dat slaapt niet zo lekker als een bed van 180 thuis.

Die rust had ik echt nodig want we zijn nu pas echt gewend aan het tijdsverschil van de USA hier met NL.


De volgende dag doorgetrokken naar San Francisco. Onderweg nog bij een Peterbilt dealer langs geweest en ontvangen door de Sales Manager die het erg leuk vond dat iemand van DAF bij hem langs kwam. na een bezoek in de werkplaats waar geen MX te zien was. Hij had er wel verkocht en zou 3 weken later de auto's krijgen. Ook nog met de directeur gesproken. Ook die nam de tijd om een DAF-er te ontvangen. Men was heel vereerd om met een Nederlander over de auto's te spreken. In Yosemity had ik ook nog een International gezien die als Hybrid de toeristen rond trok door het park. Natruurlijk een goed reclame maar volgense de dealer was de hybrid waarschijnlijk een test voertuig.

Ok, weer genoeg werk gedaan. Verder getrokken naar San Francisco waar we de auto moesten inleveren bij het hotel. Deze wordt dan voor he geparkeerd op de parkeerplaats en je krijgt heb op vertoon van je kaart weer terug. Een vreemde gewaarwording want je sleutels blijven ook bij het hotel en de deur blijft open. Gelukkig is er wel bewaking bij :<).

Handbediende tram in San Francisco

Natuurlijk hebben we de handbediende tram gereden welke ook handbediend gekeerd word om terug te rijden. De rit eindigde aan de pier waar we een museum bezochten van oude speel apparaten en pianola's. De kids hebben tafelvoetbal gedaan op een tafel uit de jaren 20.
Er stond ook een stoom motorfiets. Deze was in goede staat en gebouwd rond 1900. Er mooi om te zien.

Stoom motorfiets

Natuurlijk hebben we het eiland Alcetraz gezien en zijn we aan pier 39 geweest waar sind de aardbeving van 1999 de zeehonden op de pier liggen. Er waren daarom nu speciale platau's ingericht waar je de zeehonden en robben massaal kon zien liggen.

Zeehonden

Alcetraz eiland

Opvallend in deze stand is het grote verschil tussen arm en rijk. In de Market, de hoofdstraat waar ons hotel staat, zien we erg veel zwervers. De kids worden er bang van. Het is hier voor het eerst goed te zien dat de USA gaat voor survivial of the fittest.

's Avonds wat gegeten in de burgerking waar de frites van Sanne naar de zwerver ging die het beheer had over de restroom. Deze was natuurlijk erg blij er mee. Op de kids maakt het erg veel indruk. Sanne kwam er aan nacht later nog op terug. Ik zelf vind het schocking dat een rijk land zo omgaat met zijn bewoners.

Morgen meer, nu gaan we eerst de 49 mijl van deze stad rijden. O ja, het is hier kouder dan in Nederland met 14 graden en harde wind. De vesten en jassen zijn nu echt nodig.

Death Valley om dood te gaan van de hitte

Zo weer even internet in het hotel in Mammoth Lake de ingang voor Yosemite park. Dus snel even de informatie achterstand voor het thuisfront wegwerken.

Eerst even een speciaal bericht voor Marion onze poezenoppas. We hebben je mail ontvangen maar kunnen nog niet antwoorden. Het is fijn om te horen dat onze dames het goed doen. Hetgene je niet kunt vinden ligt in de bijkeuken rechts onderin. We kunnen niet mail verzenden maar wel lezen Tot zover de geheimtaal. Nu weer verder met de blog.

Las Vegas hebben we weer verlaten. Een stad voor gekken zo definieer ik het maar. De bank wint immers altijd. Vegas was erg prijzig in alles, zelfs Starbucks ons favoriete koffie huis had zijn prijzen aangepast aan Vegas level, maar goed je bent op vakantie dus mag het wat kosten.

Na aan lange rit van zo'n 125 km rechtuit, het lijkt er op dat hier de wegen alleen maar recht uit gaan, hebben we de grens van Death Valley bereikt. We besluiten de toeristische route te nemen langs Shoshone. Daar stopten we bij het eerste tank station van de jongens van Chevron. Hier wachte al een auto voor ons.

Auto voor het tankstation van Chevron

Gelukkig hadden we in Las Vegas al vol getankt dus het tanken was niet echt nodig. Anders hadden we lang gestaan. Achter het tankstation was een Death Valley Museum waar een oudere dame het beheer deed. Heel leuk en leerzaam. Hier wordt dus de boraat gewonnen die ook als dope in olie terug te vinden is. Verder veel over de dieren en planten wereld en was er een onderkaak van een Mamoet te zien. Ook Singer naaimachines waren hier in de 18 eeuw al aangekomen.

Daarnaa doorgereden over de toeritische route naar Bad Water. Hier is het diepste punt ter wereld van de aarde. Circa 20 meter onder zeeniveau lag het uitgedroogde meer van de valley. In het voorjaar komt er wel water in maar nu was het droog en met 50 graden zo warm dat de kids de auto niet uitwilden ( lees airco). Jacqueline was wel er uit gegaan en naar de rand van het lege meer gelopen.

Jacqueline op weg nar de rand van het lege meer bij 50 graden celcius buiten

Toen ik er achter kwam dat ze geen water bij zich had heb ik haar gevolgd zover ik kom kijken. Niet slim van ons om daar niet aan te denken. Maar onze 4-daagse loper kan wat hitte hebben en weet wanneer terug gegaan moet worden. Alles is dus goed gegaan.

Bergen van Death Valley

Aangekomen in ons hotel aan Furnance Creek eerst het zwembad opgezocht. Het is heerlijk zwemmen als het water lekker warm is en het buiten nog warmer. Ook nu weer nederlanders gezien en gesproken en wedstrijd tegen gezwommen. De dames wonnen natuurlijk van de jongens die dat niet meer erg vonden toen ze hoorden dat onze meiden wedstrijd zwemmen als hobby hebben..

's Avonds koelde het af tot zo'n 38 graden en 's morgens was het nog steeds boven de 30 graden in de Death valley barbeque. Dus vroeg op en verder naar Mammoth Lake waar we nu zijn net hebben gegeten. Morgen hier de bezienswaardigheden bekijken en dan naar Yosimite park.

Zo iederen weer bij en hopelijk tot morgen. Dan wat meer foto's van Death Valley en verder. En natuurlijk de mooie Kenwort die we hier ontmoet hebben.

Van Sedona naar Tusayan Grand Canyon

Zo we hebben weer internet in de lobby van het hotel van Las Vegas dus even de blog bijwerken.

In Phoenix zijn we bij mijn zus Meiny geweest die al weer 25 jaar in de USA woont met haar man en kids. Het was erg heet in Phoenix zodat we veel binnen gebleven zijn.  Het huis was typisch Amerikaans van bouw maar Nederlands ingericht. Het is ook 1 van de weinige huizen met zonnepanelen op het dak en isolatie glas. De panelen leveren de stroom voor de airco die je wel erg hard nodig hebt want 45 graden is een leuke temperatuur om te beginnen met de barbeque hier.


Op weg van Phoenix naar Sedona was het ook zeker nog 40 graden buiten en in de bergen maakten we een regenbui mee die deed denken aan de zondvloed zoveel water kwam er in korte tijd naar beneden. Het koelde daardoor wel heerlijk af. Toen we in Sedona aankwamen in de avond rond 20.00 was het afgekoeld tot zeker eeen lekkere 20 graden. Voor deze omgeving een zegen. Voor ons ook want de hitte zijn we niet op ingesteld.

Sedona red rocks

In Sedona de red rocks gezien vanaf het view point boven op de berg tegenover ons hotel. Heel apart rood gesteende in de hele omgeving. Men maakt kleurstoffen uit dit gesteende waarmee stoffen geverfd worden. Je kunt hier dan ook T-shirts kopen in de kleur van de rotsen.
de
's Avond laat in de outer space gegeten. Nu daar hebben we de slechtste koffie gehad van Amerika. Dat men dit durft te verkopen zegt veel over de Amerikaanse handelsgeest. Het eten was matig maar de aankleding heel leuk. Wij waren de aliens en de inrichting was buitenaards geinspireerd op Star Wars. Omdat we laat aankwamen en de dag er op naar de Grand Canyon rijden hebben we niet veel van de stad gezien die zeker de moeite waard is om bekeken te worden.

Op de route 66

Grand Canyon in Tusyan lokte maar lag wel even zo'n 480 km verder dus vroeg op en om 15.00 uur naar de
Canyon waar we met de National Park pas voor 25 USD met de auto in mochten. Nu een heel mooi stuk natuur onstaan door de eeuwen heen door de Colorado river die de canyon gemaakt heeft zoals deze nu is.

Grand Canyon view

Heel indrukwekkend dit wereldwonder waar Tessa en ik met de helicopter doorgevlogen zijn. Mijn eerste ervaring met de helicopter dus best spannend. Met de heli vlieg je dan door de canyon heen. De foto's zijn indrukwekkend en hier heb ik voor het eerst gefilmd want dat was zeker de moeite waard.

In de heli voor de Grand Canyon

Sanne en Jacqueline hebben het niet zo op vliegen dus die hebben de film gezien in het IMAX van National Geograpic. Op een heel groot scherm door de grand canyon heen. Dus die hadden ook een leuke ochtend.

Daarna zijn we doorgereden naar Las Vegas waarbij we nog een stuk van Route 66 hebben gereden. De dag er voor hadden we Williams al aangedaan.

Williams cafe in jaren 50 stijk aan de route 66

Een stadje met daarin nog een rustplek / cafe dat helemaal ingericht is zoals het in de jaren 50 was. Heel erg old fashion maar wel leuk. Ook dit stadje leeft van louter tourisme en de nostalige van Route 66. En natuurlijk komen wij daar ook naar kijken dus niet zeuren Klaas.

Voor het cafe in Williams

Jacqueline voor de Grand Canyon

Tessa en Sanne voor de Grand Canyon

Op weg naar Las Vegas ging de route weer door verschillende landschappen en bergen. Het blijft een bijzondere ervaring dat bij snelheden van 75 mijl je gewoon door vrachtwagens wordt ingehaald die berg af de zaak laten vallen tot hoge snelheid. Maar goed het vrachtverkeer mag deze snelheid rijden. En dat is voor ons Europeanen erg wennen. Een ander ding dat er wennen is het feit dat rechts inhalen hier heel normaal is. Hier geld het Keep in Lane systeem en dan is het rechts inhalen niet meer raar.

Ook grappig zijn de care pool stroken waar soms met een echte rijbaanscheiding alleen auto's op mogen met meer dan 1 persoon in de auto. Nu met 4 mogen wij regelmatig gebruik maken van deze priverijbaan. Want pas als het Europees druk is dan wordt deze rijbaan meer gebruikt door anderen dan ons :<).

Op weg naar Vegas gestopt bij een chauffeurstop waar een shop bij was en en eetgelegenheid voor in onze ogen vette hap. Niet gegeten maar wel vrachtwagens gekeken en chauffeurs gesproken.
Op de parkeerplaats stond een hele rij Peterbilts die allemaal gewoon de motor hadden draaien op idle voor de koeling ( het was dan ook 40+ hier) Mooie gelegenheid om eens te luisteren naar de motoren en de mannen.

Peterbilts voor het chauffeurscafe.

Meestal zat er een Cummins N14 in. De motor die ik niet thuis kon brengen qua geluid heb ik even de chauffeur gevraagd. Een Caterpilar was het volgens hem. Hij kwam in de het gebouw naar mij toe. Zijn collega's hadden gevraagd wie dat was en waarom ik naar de auto's keek en luisterde. Men bleek dus gevaarlijke stoffen te vervoeren. In ons praatje natuurlijk de uitleg gegeven en hij begon spontaan over de PACCAR MX. Zijn baas kocht nl altijd PACCAR produkten en men was bezig een deel van de vloot te vervangen en er zouden nu PACCAR MX motoren in komen. Natuurlijk kende hij alleen de folder data en wilde meer weten over betrouwbaarheid en DAF. Nu met de site van DAF in de hand kon hij eens lekker lezen. Leuke ontmoeting met de chauffeurs hier die eigenlijk niet zo anders zijn dan de Europesche mannen die ik ken.

Later meer over Las Vegas en de indrukken hier en natuurlijk ons bezoekje aan het andere wereldwonder de Hoover Dam. Nu eerst maar eens de dames wakker maken want het is tijd om op te staan hier ( 7.45)

San Diego naar Tuscon

Zo even wat achterstand in informatie weg werken. Het is nu zondag en we zijn aangekomen in Sedona. Ik was gebleven bij San Diego dus daar nu eerst even nog wat sfeer impressies voor jullie.


Aangekomen in San Diego old town bleek het hotel te liggen in het oude centrum van de stad. Dit was natuurlijk wel ingericht voor toeristen maar was heel mooi. Ons hotel lag tegenover een park met huizen in de victoriaanse stijl.

Heel mooi aangelegd een stijl waar je van moet houden.

Het zwembad van het hotel was zo klein dat in de tijd dat je het woord pool uitgesproken had was je er ook over gezwomen. Maar het was heet buiten met zo'n 35 graden dus lekker in de pool geweest met de overige nederlanders die we daar ontmoet hebben. Gezellig onderonsje.

's Avond uit eten geweest. We hadden het hotel gevraagd waar we de typical american steak konden eten. Daar heen gegaan bleek het een bistro en beak house te zijn die geen steaks had. Over in paniek toen om het alternatief gevraagd. Heerlijke schouderbiefstuk alleen raakte de over daar weer van in paniek want hij had er twee aangeboden waarvan we met het hele gezin konden eten. Moest die weer terug voor een alternatief. Dat was een soort beef schotel met een heerlijke salade die geserveerd werd op een rond draaiende plank. Het leek net de aardappeletters van van Goch. Heerlijk gegeten en voor het eerst koffie gehad die te drinken was dankzij de ober die we vertelden dat de americaanse koffie net afwas water lijkt.

De volgende dag de langste rit  gereden naar Tucson. Dit was een lange rit met afwisselende landschappen en veel berg en woestijn vergezichten.

De grote cactussen in de woestijn langs de weg naar Tucson

Bergen op weg naar Tucson

Op deze weg kwamen we deze roze Peterbilt tegen. Zo lelijk dat hij weer mooi wordt van lelijkheid. Daar moeten toch mogelijkheiden liggen voor DAF om daar eens wat moois van te maken. Hierin wil je toch niet gezien worden zonder een minderwaardigheidscomplex te krijgen. Ook de andere merken zoals Freidliner, Western Star gezien. En die zagen er wel typisch amerikaans uit maar met mooie lijnen. Maar niet alleen het wegvervoer was leuk om te zien. Ook de treinen met containers in dubbele lagen zagen we veelvuldig langs deze weg waar ook een spoor langs loop rijden. Met lengtes van 2 km en meer en 3 locs er voor om te trekken en 2 om te duwen. Een geweldig gezicht. Ook hier rol on roll of opleggers op treinen gezien. De slimme oplossing voor lange afstand transport. Ok genoeg gewerkt weer.

Op deze weg zagen we veel graslandschappen die aangelegd waren om hooi te produceren. Hiervoor waren er kanalen aangelegd die voor de watervoorziening zorgen. Dus midden in de woestijn grasvelden van kilometers breed met hier en daar boeren aan het werk. Met een grasschudder die in Nederland ook voor gras drogen gebruikt worden alleen daar zitten er geen 10 rollen aan en zijn deze geen 5 meter breed aan weerzijden. Dus echt groot! Heel mooi om te zien dat de mens ook in de hitte van meer dan 45 graden succesvol kan zijn. Wij bleven zo veel mogelijk in de auto. Uitstappen om te tanken leek op het instappen in een oven waar je zelf het te braden vlees bent. Daar zijn wij koude Nederlanders niet voor gemaakt. Poe, het was heet, heter, heetst daar lang de weg.

Tessa en Sanne in het zwembad van Tucson

Omdat het zo heet was hebben we weer het zwembad opgezocht voor verkoeling. Dit keer geen Nederlanders gezien in het bad dat we als prive zwembad mochten gebruiken. Ondanks de hitte van over de 45 graden waren we de enigste gebruikers. Heerlijk water wat er voor zorgde dat het gebarbequede vlees afkoelen kon. 's Avonds in Tucson wezen eten bij de eetketen Denny's die je door de hele VS kunt vinden met hetzelfde menu. Daar de reden gezien waarom sommige Amerikanen zo dik zijn. Het eten was veel en te vet. De koffie ook hier niet lekker maar beter dan we al gehad hadden in andere ketens. 
Bij ons in de buurt zat een echtpaar te eten die zo dik was dat als de vrouw op mij zou vallen in dood zou zijn.

Vanmiddag meer over de rit van Tucson naar Sedona en het bezoek bij Meiny in Phoenix dat heel gezellig was met weer eens echt brood en fruit.

Hollywood walk of Fame

Vandaag zijn we vanaf Los Angeles vetrokken naar San Diego. Maar niet zonder eerst de walk of Fame te hebben gelopen. Daar ontmoeten we de president van de VS. Natuurlijk gevraagd of we met hem op de foto mochten en dat wilde hij wel voor die aardige hollanders.

Natuurlijk waren we wel heel erg trots om naast hem te mogen staan.

Ook hebben we het Hollywood symbool gezien. De meiden wilden er perse mee op de foto. Dus je bent een Papa en regelt dat ook nog.

Op de achtergrond het bekende woord Hollywood.

Verder nog heel wat bekende filmsterren ontmoet die we natuurlijk allemaal gevraagd hebben met ons te poseren. Zelf ben ik als Star Trek fan met Captain Picard op de foto geweest. Dacht altijd dat hij groter was dan ik maar toch bleek dat niet zo te zijn. Ook was ik blij dat hij in uniform was. Dan herkennen mensen hem tenminste.

Ook kwamen we George Cloony tegen. Jacqueline heeft de moed bijeen geraapt en is met hem aan tafel gaan zitten om lekker eens over zijn films te kletsen. Spannender kon het niet. Aardige vent die George. Nog even gevraagd of er nog een Oceans 14 zou komen. Maar daar gaf hij geen antwoord op.

Tessa's dag kon niet meer stuk toen we  Pattinson van Eclips tegen het lijf liepen. Nu moeten jullie weten dat Tessa alle boeken heeft gelezen en de films meerdere keren heeft gezien dus die was erg in haar nopjes met deze onverwachte ontmoeting.

Helemaal te gek werd het natuurlijk toen de meiden ook nog Michael Jackson tegen het lijf liepen. Die wilde ze beiden zo in zijn nieuwe dansfilm opnemen naar de dans die ze samen hadden gedaan.

Echt een te gekke ochtend gehad bij deze gastvrouw, hier laat ze haar werk nog even zien aan ons. Gaaf hoor zo als die te keer kon gaan met haar werk!

Dan had ik nog een bijzondere ontmoeting met de chauffeur van deze LF. Midden in Hollywood langs de walk of fame kwam hij voorbij rijden. Ik wist niet wat ik zag. Snel er achter aan gerend want hij stond still voor het verkeerslicht. De chauffeur nog gesproken en hij wat heel blij met zijn Peterbilt. Had nog nooit zo'n fijne auto gehad. Toen ik vertelde dat het een DAF ontwerp was uit Nederland kon hij dat niet geloven. Who the fu.. is DAF was zijn reactie. Nu dat weet hij na mijn uitleg natuurlijk wel.

In de middag vertrokken naar San Diego. Onderwe kwamen we dit monster van een Peterbilt tegen en hebben we die ook even op de foto gezet. Aan het lopen van de motor te horen zat er geen MX in maar een Cummins N14. De chauffeur had Sanne in de gaten en zwaaide uitbundig naar haar. Hadden ze beide een leuke ontmoeting.

Op het vieuw point hebben we op het uiterste puntje van de VS gestaan. Daar konden we de Pacific over kijken. En natuurlijk de eekhoorns voeren met pinda's. Die beestjes hadden geen schrik van de meiden en aten uit de hand. Beesten blij en de meiden natuurlijk ook.

San Diego was mooi in het oudste gedeelte van de stad lag ons hotel. Daar lekker weer in het zwembad gelegen. En ja hoor weer Nederlanders ontmoet in het zwembad. Sterker nog Nederland had het bad alleen. Pas later kwamen en mensen uit de VS bij die het maar niks vonden die Hollanders die ze niet konden verstaan. 's Avonds in een Bistro gegeten en voor het eerst lekkere koffie gedronken. Die Amerikanen hebben het koffie zetten niet geleerd. De bak is meestal veel te slap en daar blijven we niet wakker van want we hebben nog steeds last van het tijdsverschil en worden in de nacht veel te vroeg wakker en kunnen dan niet meer in slaap komen.

Morgen vertrekken we voor de langste rit naar Tucson. Bijna 650 km op 1 dag. Maar dan wel bijna 600 km rechtdoor. Kwestie van blijven zitten en op cruise control de 75 mijl  instellen en gaan.

Nog een update gehad van onze poezenoppas. Alles ging goed en ze raakte al goed gewend met onze poezen die natuurlijk ons missen en wij hun.

Jetlag: jazeker nog steeds last van. Rond 9 uur helemaal kapot en dan rond 10 uur gaan slapen en om 3 uur weer wakker en dan niet meer slapen tot 7 uur. Gek, daar heb ik nog nooit zo'n last van gehad als nu.

Morgen meer over de rit naar Tucson en de belevenisen van deze rit.