Van Springfile IL naar Fenton Missouri dag 3

Vandaag de derde dag gereden. Op verzoek van mijn zus ook wat landschap foto's gemaakt. Veel mais velden gezien en wat opvalt dat de huizen in de stad weel vak van steen zijn maar daarbuiten staat er veel houten huizen. Het landschap is nu nog mooi groen. Dat veranderd naarmate de route meer naar het westen komt.

Veel slechte weg gereden vandaag. Ook lang alleen gereden. Soms kun je een uur niemand tegen komen. Soms rijden mensen achter mij. Die geeft ik dan een teken om in te halen. Ook als dat niet mag. Wil liever niet dat er iemand achter mij blijft hangen. Wat mij ook opviel dat er een stuk minder motoren reden als gisteren op Labor day.

Maar ik reed op de Route 66 naast de highway. Vaak wordt ik ingehaald voor een groep van 30 of meer rijders die de route rijden, ja zij rijden op de highway, die ik er dus uithaal met Tyre, mijn routeplanner.



Ook op de Rabbit ranch geweest. Een shop met een oud tankstation. En er voor een gejat idee met auto's in de grond. In dit geval de VM Rabbit zoals de VW Golf hier genoemd wordt. Toch een leuk gesprek gehad met de eigenaar.


En daar nog 2 boeken gekocht. The adventure Handbook Route 66 van Drew Knowles en de Dining en Lodging Guide van de National Historic Route 66 Federation.

Vooral het eerste boek is geweldig. Daarin ben ik direct begonnen met lezen wat ik gemist heb en wat ik morgen ga zien. Echt een aanrader voor elke Route66 rider.

Mijn lunch en koffie deze keer bij de Mac gedaan. Kan ik gelijk even Whatsapp-en met het thuis front. Later op de dag een heerlijke chicken salade gegeten vlak bij de Chain of de Rock bridge. De link naar de brug en meer informatie. Helaas mag je er niet meer over en rijdt je zo'n 10 mijl om als je beide kanten wilt zien. En omdat ik beide kanten wil zien heb ik deze natuurlijk omgereden. Wel even flink moeten zoeken maar het is mij gelukt met hulp van de Garmin Zumo en dat voor een TomTom mens. Niet slecht he.

Daar kom ik aan de Missouri kant een frans echtpaar tegen die ook de route 66 rijden. Heel gezellig mee gebabbeld natuurlijk in het Engels. Want Frans en ik gaan niet samen. Aan de andere kant was net een groep Harly rijders aangekomen. Veel lawaai uit de uitlaat en rijders rijden allemaal onbeschermd rond zonder helm en kleding. Die vinden mij maar raar hoor, met helm en mijn kanarie jas aan.

Daarna naar St. Louis geweest om The Arch te zien. Geklets met bikers uit Texas en die hebben ook de foto van mij en the Arch gemaakt. Ook deze 2 reden onbeschermd rond maar vonden mijn Nolan N103 en Macna jas, ja de kanarie jas, wel erg mooi. Ze snappen zelf waarom ik deze doorwaai jas heb.

Na het bezoek van The Arch eerst Starbucks gezocht om een hotel te boeken. Dat scheelt toch zo'n 40 euro op de kamer in Fenton. Het hotel ligt dat 34 km buiten St. Louis maar de route er heen is goed te doen. Vlak bij het hotel zit nog eetgelegenheden zat want dit is een hotel vlak bij een afrit aan de I-44. Dus ga zo eten. Ik ben deze dag weer ruim 11 uur aan het reizen geweest. En toch niet echt veel kilometers gemaakt, zo'n kleine 240. Veel tijd verloren rond the Top of the Rock bridge met zoeken naar de overkant. Morgen dag 4 verder Missouri in.

Van Chicago naar Springfield dag 2

Zo de eerste dag zit er op. Ben om 7.30 vertrokken op een bepakte BMW. Bleef niet echt veel verzit plek over. Een heerlijke dag gehad. Wat koud bij het vertrek met maar net 20 graden. Maar geëindigd met 30 graden in Springfield.

In het begin even moeite gehad de stad uit te komen. De snelweg een klein stuk gereden en toen er direct weer af. De route opnieuw geladen en toen ging het wel goed.

Ik moet zeggen dat men overal ook bordjes langs de weg had staan zodat je daar ook op kunt rijden. Natuurlijk zie dan de highway regelmatig en ook daar zie je grote groepen motoren overgaan. Snap niet waarom die dat doen als de classic route goed te rijden is. Ja, het schiet niet op over Route66. Moet je de route ook niet willen rijden in 12 dagen. Dat is niet de fun die ik zoek.

Langs de route ligt ook de route van 1930. Maar dat mag en kun je niet meer op rijden. Toch even gedaan hoor. En natuurlijk de BMW op de foto gezet. Echt rijden kan toch niet :<) Dan de hoogtepunten van deze dag. Als eerste kom je de Giant tegen bij de Launching Pad. Dit was een eetgelegenheid maar die is al jaren dicht en te koop. Echt jammer. Daar kom je veel motorrijders tegen. En die willen je best op de foto zetten.

Dezelfde motorrijder of moet je Harley gekken zeggen heb ik verschillende keren getroffen. Zij reden harden dan ik. Over hard rijden gesproken. Kom ik een Sheriff tegen die controleert of iedereen wel stopt bij het stopbord. Ja natuurlijk doe ik dat. Rijdt die achter mij aan. Dus ik netjes 50 mijl rijden waar je maar 55 mag. En hij mocht niet inhalen. Gezellig hem 20 mijl achter mij aan gehad. Toen was die het wel zat. Want ik houdt mij dan wel aan de snelheid he. Echt te hard gereden heb ik de hele dag niet hoor. Het gaat mij om de reis en dan moet je rustig om je heen kunnen kijken toch.

Want dan zie je dit soort leuk dingen. De Blues Brothers in Joliet op een ijssalon. Maar helaas was die dicht i.v.m. Labor day vandaag. Ook in Joliet de brug en een werkplaats van Dick. Die was helaas ook dicht maar goed foto's maken kan altijd hoor.

Na Joliet kom ik in Dwight een Chinese film crew tegen die met een pop idool op weg zijn om een documentaire te maken van Route66. Zij waren aan het filmen bij een mooi opgeknapt tankstation met werkplaats. En daar kom ik het fenomeen gastenboek tegen. Overal willen ze graag de bezoekers laten inschrijven. Dus ik heb dat verschillende keren gedaan. En als je verteld dat je uit Nederland komt en de route alleen rijdt in 3 weken vinden ze dat erg cool en wensen je een goede reis en veel plezier.
Nu dat heb ik zeker. Na Dwigth komt er nog een station en werkplaats in Odel die net zo mooi is hersteld. Echt geweldig om te zien. En daar verzamelde met bankbiljetten van de reizigers, 5 euro hing er al, en visite kaartjes. Dus mij DAF kaartje hangt er nu ook.

  Verder gereden naar Pontiac. Aldaar het museum bezocht en natuurlijk het gastenboek ingeschreven. Boven was een shop met interieur van vroeger dat je gewoon kon kopen. En daarboven het oorlogsmuseum. Daar even rond gekeken. Wel leuk maar daar kom ik niet voor he.

Daarna kom je in Atlanta. De straat lijkt op de straat van Cars. Daar kom ik de tweede Giant met hot dog tegen. En de shop die was geweldig. En natuurlijk op de foto gezet door de eigenaar met de Giant. En ik de eigenaar in zijn shop. Kaartjes gekocht om te versturen. Wie hem krijgt merkt het van zelf. Maar de kaart is echt geweldig voor classic liefhebbers. Alle Giants die je ziet in Illionois staan hier beschreven.

Nog even terug naar Odel. Zoek maar mijn kaartje. En in de shop verkocht men ook nummerplaten voor op de auto. Echt leuke maar helaas mag dat niet in Nederland. In de USA wel maar alleen voorkant van de auto en daar heb ik op de motor niet veel aan.


Op naar Lincoln. Een stadje waar je 2 mogelijkheden hebt voor de route. Die van voor 1940 en die van er na. Ik heb die van voor 1940 door de stad gereden. Erg leuk om te doen en ook weer erg goed aangegeven met borden. Kom ik daar ook nog een werkplaats tegen. Die had alle borden van alle Staten op dak. En zag er erg leuk uit van buiten. Want de zaak was altijd open stond er tenzij de baas weg is. Want dan is die dicht zoals nu.

En toen werd het tijd om een hotel te zoeken en te tanken. Dus in Springfield IL aangekomen. Daar bij een bekend merk getankt. Helaas niet mijn huismerk. Die heb ik nog niet gezien. Die wist een Best Western. Met behulp van zijn map de goede kant op gereden. Maar niet gevonden. Pas dan merk je dat je de TomTom Rider mist als TomTom-mens. Dus de optie in de Garmin gezocht. En ja, die kan het ook zoeken naar hotels in je omgeving.

Dus een kamer genomen en wat doe je dan als Nederlander. Kijken op booking.com wat de kamer daar kost. En dat was toch zo'n 30% minder voor dezelfde kamer. Dus morgen eerst een Mac op zoeken en dan met Wifi boeken. Scheel weer wat kosten toch. En je blijft Nederlander he en je leert snel bij zo. Zo het is hier nu bijna half twaalf en tijd om te gaan slapen. Want morgen komt St. Louis en the Arch en daar moet ik ook in. Ten slotte de gereden afstand vandaag. Ach maar 224 mijl en toch zo'n 11 uur onderweg geweest. Ja, via de highway kan deze afstand in 3 uurtjes maar dan heb je niet de fun die ik vandaag heb gehad. Denk dat ik morgen zelf Missouri ga bereiken. Waar ik dan slaap? Ach ik zie wel.

De reis is begonnen, dag 1 Chicago

Zaterdag uitgezwaaid door vrouw en kinderen op Schiphol. Bedankt voor het brengen meiden. Omdat KLM de vlucht zelf uitvoerde was de controle minder heftig als in 2012. Natuurlijk de motorlaarzen moesten uit. Want dat is wel raar vind zo'n beveiliger. Motorjas wordt gewoon door de scanner gehaald net als de motorrugzak. Wel weer erg lang mogen wachten voor de border control in Chicago. Zeker 300 man voor je met een visa of esta. Alleen de mannen bij de USA custom hadden niet veel te doen. Maar die gaan hun collega's die veel werk hebben niet helpen hoor. Dat zou te efficiënt zijn. Maar goed KLM vertrok te laat maar was mooi op tijd binnen. En het was gezellig in het vliegtuig waar ik gelukkig veel plek kreeg doordat het vliegtuig niet helemaal vol zat. Mijn buurman vertrok en dus had ik twee stoelen beenruimte. Met een taxi naar het hotel en daar de BMW dealer gebeld die mij keurig ophaalde. Helaas de TomTom Rider montage wilde niet lukken. Er was geen monteur die even een plaatje kon maken. Dus op zoek naar een Peterbilt of Kenworth dealer straks. De Zumo 660 past wel in de BMW steun. Dus dan maar eerst de Zumo gebruiken.

Na de nodige instructie, lijkt op mijn eigen werk bij DAF als ik een test truck aflever aan de klant, mocht ik dan eindelijk gaan. De Harley Davidson event toeslag werd geschrapt. Scheelt mooi even 135 dollar, de drop off kosten al vast betaalt. En nog gratis een topkoffer mee gekregen omdat ik toch wel veel geld uitgaf voor 3 weken huur. Aardige BMW dealer hoor. Zeker als die ook nog weet wat voor werk je doet :<). 's Avonds even snel boodschappen gedaan bij de Walmart. Water en vruchtensap mee voor onderweg. En broek en een blouse erbij gekocht, de laatste mocht voor 3 dollar mee, terug naar het Best Western hotel. Snel even wat gegeten en toen naar bed. Voor mij was het toen al 5 uur in de nacht. Het was het nog net geen 10 uur in de avond hier. Doodmoe naar bed en toch om 4 uur klaar wakker. Jetlag blijft lastig hoor. Maar goed thuis lukt het ook met 6 uur slapen. Lekker even blijven liggen. Maar goed ontbijt om 7 uur en toen met de BMW naar de Sky tower in Chicago gereden.

De Skytower ook wel Willes tower genoemd is een must doe als je in Chicago bent. Helemaal boven in heeft men een 4-tal glas uitbouwen gemaakt waar je in kunt staan en op de foto gaat. Ik heb eerst de ronde gelopen voordat ik dat durfde. Natuurlijk technisch kan het allemaal maar loop er eens op. Dan is het toch even spannend hoor.

Na het bezoek van het Chicago hoogte punt de Zumo verteld dat hij de eerste route moet rijden van het begin van de route. Kom ik natuurlijk lang het bord Einde Route66. Daar even een praatje gemaakt met motorrijders uit Missouri. Nog een link naar een leuke site over Route66. Deze is van een reiziger die LA- Chicago heeft gereden. Informatie vooraf kan niet genoeg zijn he. Bij het begin punt was een groep uit Noorwegen die morgen net als ik aan de route begint met 12 rij-dagen en 2 rustdagen op een Harley. Die hebben dus haast want ze zien ook Las Vegas dat niet tot de route behoort.

En ja, als je begint wordt het toch emotioneel. Ook voor mij! Want je droom in vervulling laten gaan blijft toch iets fantastisch toch.

Vandaag zo'n 75 miles gereden. De middag besteed met uitrusten in het hotel en voorbereidingen voor morgen. Dan staat St. Louis op het programma. Waar we slapen. Ach dan zien we dan wel weer. Nu was het een king size bed. Morgen nieuwe ronden nieuwe kansen. Maar 1 ding weet ik zeker. De rust is terug in het lijf en de route kan beginnen.

Route66 en de spanning loopt op

Nog een week te gaan en dan is het zover. De laatste week werk is volgepland. Nog even een reisje naar Berlin erin gepland om bij een klant langs te gaan. Even oefenen met vliegen en gelukkig ook weer met de KLM. Ik heb besloten vrijdag toch niet meer te gaan werken en in plaats daarvan maar maandag langer te blijven. En gelukkig was het hier goed weer dus een paar keer met de motor naar het werk geweest. Leuk om te oefenen toch. Een veel gehoorde vraag van collega's en vrienden als ze horen dan ik met:" ik, mezelf en ik ga" is dan " Vind je vrouw dat goed". Ja, gelukkige wel anders zou ik niet gaan. Natuurlijk slaat bij mij soms ook de twijfel toe of alles wel goed gaat. Maar dan zegt Jacqueline weer. Als je een dag gereden hebt ben je dat kwijt. De route weer een keer bekeken. Eigenlijk niets veranderd maar toch. Er staan niet overal deze borden.

Voor de thuisblijvers een paar leuke links: De Wiki van de route Hier kun je nog eens nalezen hoe de route er uitziet. Natuurlijk heb ik alle afleveringen van Billy Connolly gezien De serie waar Billy langs de de hele route gaat. En hier kopen we de kaarten om te versturen. Kreeg zelfs een uitnodiging via facebook om langs te komen. Zo weer wat spanning van mezelf afgeschreven. Natuurlijk, het is zoals ik Guus vanmorgen in de auto horen zingen: "Alles komt goed"

Zeker met hulp van mijn TomTom en Garmin Zumo en Tyre als route planner. Dus Jacqueline zal wel gelijk hebben. Waar ik het wel lastig mee heb is het loslaten van het werk. Maar ook dat zal wel goed komen met hulp van Paul, Erik-Jan, Julian, Peter, Marcel, Roel, Gert-Jan, Stan, Mark, Bjorn en Martin. Zij moeten het maar even zonder mij doen. En natuurlijk de mannen van onze werkplaats. Alvast bedankt mannen voor al het werk dat jullie gaan doen voor mij als ik er even niet ben.

Zo het is nu 18 augustus dus de trip komt nu wel erg dichtbij. Gisteren de mail gehad van KLM hoe in te checken en wat bij je te hebben. Afgelopen week 3 mail contact gehad met de BMW dealer in Chicago die zo aardig is mij op te halen uit het hotel en de motor eerder te geven dan gepland. En ja, mijn Zumo kan er op. Komt mijn 25 jarig DAF jubileum cadeau mee naar de States. Natuurlijk ik, als TomTom mens, neem ook mijn Rider2 mee. De Ram mount en voeding geregeld bij de BMW dealer. Verdwalen zal ik zeker niet. De route nog eens doorgelopen op Tyre. En voor degene die het wil kan het beste even op www.RTE66.nl kijken. Daar staat veel info over de route en reis tips.

Hierboven zie je in ieder geval de plaatsen waar ik langs ga komen. Wat doe je nu allemaal als je alleen zo'n trip gaat rijden en alles zelf wilt regelen. Hieronder mijn work list. Vrij vragen op het werk voor 3 weken. Done. Bedankt Martin, Luc dat het mag. Uren genoeg natuurlijk maar heb het nogal druk op dit moment Dan het ticket regelen. Kijken wie doet het transport voor minste geld. En ga je een motor huren of je eigen motor versturen. Nu vliegen is een kwestie van zoeken. En weer blijkt dat de KLM het beste uit de bus komt net als in 2012. Een motor transporteren en daarna verzekeren en weer terug naar Nederland transporteren is een vermogens delict. Dus dan maar huren. Nu dat lijkt simpel maar er zijn wat valkuilen. Eagle Rider is 1 van de aanbieders, die de beste support heeft en voor een redelijke prijs, de motor aanbied. Echter de verzekeringen eindigen allemaal met een eigen risico van rond de 1000 dollar per gebeurtenis. Alle aanbieders in Nederland werken met Eagle Rider en dus lost dat niet veel op. En als je geen georganiseerde tour wilt in 17 dagen dan zoek je verder. Dus verder gezocht en gevonden. Via een Duits reisbureau de motor geboekt, usareisen.de. Zij sluiten een extra verzekering af waarbij je eigen risico naar 0 gaat. Dat doen ze heel slim doordat hier te verzekeren. Reisverzekering: Ja die heb je ook nodig. Dus bij de KLM en bij USA-reizen dat geregeld. Blijkt het beide bij Alliance te komen. Nu voeg dat maar eens samen. Ondanks dat het 1 partner is willen de twee landen niet samenwerken. Dus vooraf goed bepalen wat je doet. Scheelt een paar euro. Dan de kleding: Normaal heb ik alleen winter kleding waar de voering uit kan in de zomer en dat voldoet al meer dan 30 jaar. Maar het is daar FF warmer zoals je op de link hier onder ziet. weer beeld op de route Dus aan de slag en op zoek naar doorwaai kleding. Na 2 maanden zoeken en een hete zomer hier weet is dat de eerst aangeschafte motorjas van All Weather niet gaat voldoen. Hij is gewoon te warm. Dus verder gezocht. Bij Motozoom in Utrecht geweest en daar een Rivit doorwaai broek gekocht. Gelijk kunnen testen bij +30 graden en die werkt. Dus veilig en bescherm op de motor met deze broek zonder dat je er uit zweet. Nu de jas nog en dat was een heel ander verhaal. Ik wil ook gezien worden. Dus een jas gezocht die en gebruikt kan worden in de hitte, en gebruikt kan worden in de regen en als het wat koeler is en ook nog eens de kanarie op de weg is.

Met dank aan BMW Venray en de goede adviezen van de dame die de kleding doet daar ben ik gekomen tot een combi-jas van Macna die ik aan de Rivit broek weer vast kan maken. Eigenlijk zijn het 2 jassen. Want er gaat in de regen nog een regenjas aan vast.

Midlife crisis or Route 66 here I come

Some call it midlife crisis. I call it my wish when I graduated from my automotive education in 1985 finaly comes to realisation. Yes, from 31/8 to 21/9 this year I will do route 66.

Booked a bike here at usareizen.de Off course no Hearly Davidson but a BMW R1200RT at Eagle Rider in Chicago.

Book my flight with our dutch KLM. In good dutch I say "it geat on'"

Van de Falls naar Pitsburg Trucking day in de USA

Na heb heftig bezoek aan de Falls aan Canada zijde hebben we besloten om via de Highway naar onze eerste tussentop Pittsburg te rijden. De grenscontrole om weer terug te komen in de USA viel mee. Ik had verwacht dat deze veel strenger zou zijn. Op de highway mag wat harder gereden worden en er zijn meer grotere stopplaatsen waar we de trucks van de USA van dichterbij kunnen zien. Op weg naar de eerste stop kwamen we deze b-double Peterbilt van de FEDEXals tegen. Voor de niet truckmensen onder ons. Een B-double is een trekker met oplegger en daarachter nog een oplegger die op een dolly kan draaien. Een dubbel draaipnt dus en dat maakt het achteruit rijden niet simpel. Ook de lengte van deze combinatie is nog langer dan de normale 25,5 meter lange combinatie.

Op de eerste stop zijn de dames die dingen gaan doen die dames op stops altijd doen. Ik heb de camera ter hand genomen en eerst eens rond geluisterd naar de motoren die stonden te draaien.

De eerste Kenworth was duidelijk een Cummins N14. Toen ik de chauffeuse daarom vroeg bevestige zij dit ook. Zij was wel verbaasd over mijn vragen en na uitleg waarom moest deze dame wel lachen en haar opmerking was dan ook "Ok your are working in een holliday" nu zie ik dat niet zo maar er zit wel een kern van waarheid in. Ik vind het gewoon genieten om de class 8 trucks in Amerika te zien.

De tweede chauffeur waar ik na de motor luisterde kwam zelf de cabine uit. Zijn reactie op mijn antwoord "this is a Caterpillar engine" was ook leuk. You know your stuff! Nou valt dat wel mee hoor. Ik hoorde dat het geen MX was en geen N14 dus moest het wel een CAT zijn. En dat was zelfs een 16 liter motor. Van de MX had hij wel gehoord. Maar hij vond het slagvolume van 13 liter te klein. Hij had wel gehoord dat ze erg zuinig waren die PACCAR engines. DAF Trucks, nee dat kende hij niet.

De derde chauffeur die ik sprak reed inderdaad met een MX rond. Bij hem heb ik een tijd in de cabine gestaan en met hem over de auto gesproken. Het was een 475 PK motor met een 8 bak er achter. De chauffeur begon mij vragen te stellen of een 16 bak niet beter zou zijn. Hij motiveerde dit door te zeggen dat de stappen erg groot waren. De motor draaide net 1250 toeren bij 65 mijl dus de drijflijn in prise was OK. Toen ik hem vertelde dat DAF dit wel doet wilde hij natuurlijk weten waarom. Ook die uitleg heeft hij gehad en begrepen. Hij werkt bij een bedrijf met zo'n 100 auto's en daarvan de helf met de PACCAR MX erin. Hij zou het meeneemen naar de wagenpark beheerder. Weer een goede daad gedaan. Zijn brandstof verbruik was erg goed vertelde hij. En hij was dan ook zeer tevreden met onze motor. De rest van de auto zag er netjes uit. Herkenbaar het DAF stuur en schakelaar.

Problemen had hij nog niet echt gehad. Ja een verstopt roetfilter. Toen heb ik hem maar uitgelegd dat hij dit kan voorkomen door op tijd te regeneren. Dat had hij nog nooit gedaan en daarom de waarschuwingen genegeerd. Maar verder was hij erg te vreden. Halverwege kwam Jacqueline mij halen en ook zij heeft nog even met hem gesproken. Hij was bijzonder vereerd met mensen van DAF te spreken die zoals hij dat noemde "the inventors of his engine" waren. Hij wilde dan maar al te graag op de foto voor zijn Pete voor onze blog.

Pittsburg is voor ons een tussenstop op weg naar Washington DC. We hebben geen plannen om de stad te bezoeken. De Skyline van de stad is wel mooi. Ik had gezien op de dealer lijst dat in deze stad ook een Peterbilt dealer zit dus daar ben ik 's avonds naar toe gegaan. Het eerste wat mij daar opviel is dat er naast het grote Peterbilt bord de logo's van Cummins en CAT hingen maar helaas niet van PACCAR MX als motor leverancier. Hunter zoals de dealer heet deed niet alleen Peterbilt maar ook nog andere merken op deze locatie. En die waren dan ook ruim vertegenwoordigd.

Een vriendelijke monteur heeft mij daar rondgeleid. Hij kwam van een dealer uit Texas en werkte nu een half jaar bij deze dealer. De MX kende hij voornamelijk uit Texas die het daar erg goed deed. De klanten uit deze regio kenden de MX niet zo goed en dat zal ook niet snel veranderen als men geen reclame maakt voor het eigen produkt. Morgen gaan we naar Lancaster door het Amish gebied. We willen daar een Amish boerderij bezoeken die volgens het internet te expositie staat. Jacqueline wil natuurlijk ook naar een echte Quiltwinkel waar ze een nieuwe Quilt wil uitzoeken om te maken als herinnering aan onze reis. We ontmoeten de Amish persoonlijk en de meiden melken zelfs een koe.