Van Amarillo Texas naar Santa Rosa New Mexico

 

De dag begonnen met een bezoek aan de Peterbilt dealer in Amerillo. Ik wilde graag ook de TomTom Rider kunnen gebruiken en daar had de BMW dealer toen geen oplossing voor. Ik wel maar dan moet je hulp hebben als je zelf niks hebt om het te maken. Dus naar de Sales man toe van de dealer die mij verder hielp in de werkplaats nadat hij het OK gekregen had van de manager. Van een aluminium plaat een steun gemaakt waar de RAM mount op geschroefd werd. Nu dat heb ik niet gedaan maar een monteur in hun werkplaats.

Want zelf hadden ze ook hulp nodig. Een nieuwe Peterbilt had een probleem en met hulp van mij en de daaraan werkende monteur hebben we dat samen mooi opgelost. De manager wilde van betaling niets weten ondanks dat ik dat wel wilde. We need to help colleges. En zo is het maar net.

Nu denken veel mensen waarom naar een Peterbilt dealer. Lijkt me logisch als DAF-er kan ik het niet laten om te zien hoe het hier in werkplaatsen toegaat. En Peterbilt gebruikt onze motor en ik wil altijd graag weten wat men van onze motor vind. Nu ze zijn daar best tevreden over. Om 11 uur was het karwei plat dus verder getrokken richting New Mexico maar eerst nog even flink wat kilometers gemaakt over Route66 in Texas.



Zelfs nog een stuk onverhard gereden. Na ja, de klei en stenenweg was flink plat gereden door vrachtverkeer van en naar de ranches die er aan lagen.
Dan de hoogtepunten, Texas is een groot leeg kaal stuk land als ik het samen mag vatten waar naar olie heel wat windmolen staan. En ik weet waarom. Het waait daar verschrikkelijk ondanks een temperatuur van zo'n 30-35 graden vandaag.

 

Op de Route66 in Texas is het zo stil dat je gerust de motor dwars op de weg kan zetten om een foto te maken met het Route66 symbool. De routemarkeringen zijn hier vergeleken met de andere staten die ik al gezien heb erg mager verspreid. Ik was blij dat alles van te voren in de navigatie zat want ik ben weer op afgelegen plekken geweest zoals bij deze verlaten boerderij met graanopslag. Wat ik zo raar vind is dat indien het verlaten is men er dan ook niets meer mee doet en het laat vervallen. Kapitaalvernietiging eerste klas denk ik dan maar.

Het hoogte punt van Texas is natuurlijk het bereiken van het midden punt van de route waar een mooi bord staat en een streep op de weg hoever je gegaan bent en nog moet. Er staat 1139 Mijl op. Nu ik was al verder maar dat komt omdat ik in St. Louis de Top of the Rock brug van twee kanten wilde zien en je mag er niet meer overheen rijden. In de diverse staten ook de voor 1930 route gereden heb. Maar wat maakt het uit. Ik was in het midden aangekomen en dat symbool telt.


In het midpoint cafee lekker koffie gedronken en de lunch gedaan en met free wifi contact gehad met het thuisfront dat net in de auto van het zwembad afkomt. Ik geniet daar toch elke keer weer van om even met de kids en Jacqueline te praten. En natuurlijk even wat foto's de Whatsappen. Dan zijn zij ook weer bij toch.

Dan passeer je de grens met New Mexico. Niet alleen veranderd de tijd. Je dag is een uur langer geworden. Maar ook het landschap veranderd. Was Texas vlak en winderig kom je in New Mexico bergen tegen en wordt het landschap minder groen dan in Texas. Maar dat zie ik al de hele tijd. Was Illionois groen dan is dit al dor. Maar het wordt nog erger weet ik uit ervaring. New Mexico heeft een welcome centre in Tucumcari. Een mooi centrum waar je koffie krijgt en de medewerker tijd heeft voor een praatje. Daarna de stad door gereden om wat leuke dingen te zien. Mooi is natuurlijk het Blue Swallow motel. Helemaal in oude stijl opgeknapt waar motorrijder welcome zijn. tenminste dat staat op de vlaggen erbij.



Ik ben verder gereden omdat ik morgen naar Sante Fee wil. Western liefhebbers weten waarom. Opvallen was dat je niemand op straat ziet. Niet heel gek want het was weer 100F en dat is erg warm hier. Zelfs ik merkte de hitte op de motorjas. En natuurlijk moet ik dan ook vaker stoppen om te drinken. De voorraad water van ca 2 liter drink ik altijd wel op. En dan nog ijsthee er bij. Goed voor de dorst. In dit stadje bij de Mac ook weer het volgende hotel geboekt. En aan de praat geraakt met een stel bejaarden. Die vonden de motor kleding wel spannend en vroegen waarom ik een helm droeg. Na de uitleg snapten ze dat Papa thuis komt en waren ze er van overtuigd dat die kanarie jas wel opvalt hier en dat is net de bedoeling van de jas. Gewoon passieve veiligheid zodat ze mij niet er afrijden.

Ook in New Mexico zie je dat leuke dingen aan het vervallen zijn. Zo ook een Esso tankstation. Ziet er nu nog aardig uit maar over een tijdje is het een puinzoo. En dat zie je op veel plekken hier. Je ziet zelfs achtergelaten auto's langs de weg en niemand denkt hier aan afslepen voor de verkeersveiligheid.
Vandaag het weer mooi geweest. Zit voor het eerst in deze trip in een Holliday is vlak bij het Bono Route66 automuseum waar ik morgen als eerste naar toe ga.  Zie aan Facebook dat Nederland opstaat. Nu ik ga zo slapen.