Van Chicago naar Springfield dag 2

Zo de eerste dag zit er op. Ben om 7.30 vertrokken op een bepakte BMW. Bleef niet echt veel verzit plek over. Een heerlijke dag gehad. Wat koud bij het vertrek met maar net 20 graden. Maar geëindigd met 30 graden in Springfield.

In het begin even moeite gehad de stad uit te komen. De snelweg een klein stuk gereden en toen er direct weer af. De route opnieuw geladen en toen ging het wel goed.

Ik moet zeggen dat men overal ook bordjes langs de weg had staan zodat je daar ook op kunt rijden. Natuurlijk zie dan de highway regelmatig en ook daar zie je grote groepen motoren overgaan. Snap niet waarom die dat doen als de classic route goed te rijden is. Ja, het schiet niet op over Route66. Moet je de route ook niet willen rijden in 12 dagen. Dat is niet de fun die ik zoek.

Langs de route ligt ook de route van 1930. Maar dat mag en kun je niet meer op rijden. Toch even gedaan hoor. En natuurlijk de BMW op de foto gezet. Echt rijden kan toch niet :<) Dan de hoogtepunten van deze dag. Als eerste kom je de Giant tegen bij de Launching Pad. Dit was een eetgelegenheid maar die is al jaren dicht en te koop. Echt jammer. Daar kom je veel motorrijders tegen. En die willen je best op de foto zetten.

Dezelfde motorrijder of moet je Harley gekken zeggen heb ik verschillende keren getroffen. Zij reden harden dan ik. Over hard rijden gesproken. Kom ik een Sheriff tegen die controleert of iedereen wel stopt bij het stopbord. Ja natuurlijk doe ik dat. Rijdt die achter mij aan. Dus ik netjes 50 mijl rijden waar je maar 55 mag. En hij mocht niet inhalen. Gezellig hem 20 mijl achter mij aan gehad. Toen was die het wel zat. Want ik houdt mij dan wel aan de snelheid he. Echt te hard gereden heb ik de hele dag niet hoor. Het gaat mij om de reis en dan moet je rustig om je heen kunnen kijken toch.

Want dan zie je dit soort leuk dingen. De Blues Brothers in Joliet op een ijssalon. Maar helaas was die dicht i.v.m. Labor day vandaag. Ook in Joliet de brug en een werkplaats van Dick. Die was helaas ook dicht maar goed foto's maken kan altijd hoor.

Na Joliet kom ik in Dwight een Chinese film crew tegen die met een pop idool op weg zijn om een documentaire te maken van Route66. Zij waren aan het filmen bij een mooi opgeknapt tankstation met werkplaats. En daar kom ik het fenomeen gastenboek tegen. Overal willen ze graag de bezoekers laten inschrijven. Dus ik heb dat verschillende keren gedaan. En als je verteld dat je uit Nederland komt en de route alleen rijdt in 3 weken vinden ze dat erg cool en wensen je een goede reis en veel plezier.
Nu dat heb ik zeker. Na Dwigth komt er nog een station en werkplaats in Odel die net zo mooi is hersteld. Echt geweldig om te zien. En daar verzamelde met bankbiljetten van de reizigers, 5 euro hing er al, en visite kaartjes. Dus mij DAF kaartje hangt er nu ook.

  Verder gereden naar Pontiac. Aldaar het museum bezocht en natuurlijk het gastenboek ingeschreven. Boven was een shop met interieur van vroeger dat je gewoon kon kopen. En daarboven het oorlogsmuseum. Daar even rond gekeken. Wel leuk maar daar kom ik niet voor he.

Daarna kom je in Atlanta. De straat lijkt op de straat van Cars. Daar kom ik de tweede Giant met hot dog tegen. En de shop die was geweldig. En natuurlijk op de foto gezet door de eigenaar met de Giant. En ik de eigenaar in zijn shop. Kaartjes gekocht om te versturen. Wie hem krijgt merkt het van zelf. Maar de kaart is echt geweldig voor classic liefhebbers. Alle Giants die je ziet in Illionois staan hier beschreven.

Nog even terug naar Odel. Zoek maar mijn kaartje. En in de shop verkocht men ook nummerplaten voor op de auto. Echt leuke maar helaas mag dat niet in Nederland. In de USA wel maar alleen voorkant van de auto en daar heb ik op de motor niet veel aan.


Op naar Lincoln. Een stadje waar je 2 mogelijkheden hebt voor de route. Die van voor 1940 en die van er na. Ik heb die van voor 1940 door de stad gereden. Erg leuk om te doen en ook weer erg goed aangegeven met borden. Kom ik daar ook nog een werkplaats tegen. Die had alle borden van alle Staten op dak. En zag er erg leuk uit van buiten. Want de zaak was altijd open stond er tenzij de baas weg is. Want dan is die dicht zoals nu.

En toen werd het tijd om een hotel te zoeken en te tanken. Dus in Springfield IL aangekomen. Daar bij een bekend merk getankt. Helaas niet mijn huismerk. Die heb ik nog niet gezien. Die wist een Best Western. Met behulp van zijn map de goede kant op gereden. Maar niet gevonden. Pas dan merk je dat je de TomTom Rider mist als TomTom-mens. Dus de optie in de Garmin gezocht. En ja, die kan het ook zoeken naar hotels in je omgeving.

Dus een kamer genomen en wat doe je dan als Nederlander. Kijken op booking.com wat de kamer daar kost. En dat was toch zo'n 30% minder voor dezelfde kamer. Dus morgen eerst een Mac op zoeken en dan met Wifi boeken. Scheel weer wat kosten toch. En je blijft Nederlander he en je leert snel bij zo. Zo het is hier nu bijna half twaalf en tijd om te gaan slapen. Want morgen komt St. Louis en the Arch en daar moet ik ook in. Ten slotte de gereden afstand vandaag. Ach maar 224 mijl en toch zo'n 11 uur onderweg geweest. Ja, via de highway kan deze afstand in 3 uurtjes maar dan heb je niet de fun die ik vandaag heb gehad. Denk dat ik morgen zelf Missouri ga bereiken. Waar ik dan slaap? Ach ik zie wel.